با سلام و عرض ادب

ماهي به بار سري بزني و اپ کني بهتره تا اينکه به کلي بزاري کنار

در هر صورت هر جاي دنيا هستي خدا کنه هميشه سالم و شاد باشي

به روزم

بايه مطلب خيلي خيلي مهم

اي کوه تو فرياد من امروز شنيدي ×× درديست در اين سينه که همزاد جهان است.

سلام دوست عزيز [گل]
با شعر عقاب و فائده ونفيسه و نرم و سخت آپم . با حضور ارزشمند خود کلبه دلشدگان را پر شور فرمائيد. با سپاس
[گل]

اميدوارم خداحافظيت زياد طول نکشد و دوباره وبلاگت را به روز کني .اما هر جا که هستي موفق باشي.

سلام ميثم جان کجا ميخواي بري تازه با نوشته هايه زيبات دلگرم و وابسته شده بوديم؟

بادرود به دوست اهورايي من
اول اينکه خسته نباشيدبه خاطر پستهاي بي نظيرتون
من خيلي دلم براي نوشته هاتون تنگ ميشه راستي نريد حاجي حاجي مکه من هميشه بهتون سر ميزنم شماهم بياين خيلي خوشحال ميشم
در آخر از خداحافظي خوشم نمياد..
به اميدقدرت روز افزون و برگشت شما البته با قدرت دوچندان
بدرود تادرودي ديگر

باز پاييز است ؛
اندكي از مهر پيداست ؛
حتي در اين دوران بي مهري هم پاييز زيباست ؛
مهرتان افزون ؛
پاييزتان مبارك .

اميد وارم هر جا كه هستي موفق باشي و اهورا نگهدار تو

بيا بازم

با سلام و سپاس

شفيعي مطهر= مدارا

سلام . گاهي ننوشتن از نوشتن بهتره و براي شما نوشتن بهتره تا ننوشتن. و اين موقت گفتنتون به احترام مخاطبتون دلگرم کننده است.

سلام دوست عزيز

رسالت پيام رساني ديني وهدايت جامعه به قدري مشكل است كه صبروحوصله اي وافر رامي طلبد آنهم درمقابل تلاش دشمنان دين واخلاق كه چگونه مذبوحانه تلاش مي كنند جوانان عزيز مارابه انحراف بكشانند واين مسئوليت ماراسخت ترمي كند

اميدوارم درتصميم خود تجديد نظركنيد وبه جمع وبلاگ نويسان مذهبي بازگرديد

التماس دعا

سلام
انشالله هر جا هستين و به هر کاري مشغولين يادتون نره خدايي هم هست که دل داره و با کارامون نشکونيم اين دل باارزشو.
به اميد ظهور.
ياحق.

سلام عزيز

اميدورام زودتر برگزدي

فعلا يا علي موفق باشي خداحافظ

اومدي خبر بده

سلام دوستان عزيز
از آنجايي که اکثر شما در کامنتهاي ارسالي خداحافظي من از وبلاگ نويسي رو غير منتظره خوانديد لذا توضيحاتي را خدمتتان عرض ميکنم:
زماني که اين وبلاگ رو ايجاد کردم قصد داشتم از سر دلسوزي دغدغه هايم را بيان کنم ولي آنچه کم کم متوجه شدم شکل گيري يک روحيه جديد در خودم بود به طوري که نسبت به مسائل پيرامون بسيار حساس شده بودم. اين وضع ادامه داشت و تنها ظهور يک انديشه ي نو مي توانست اين رويه را تغيير دهد ...در نهايت اين انديشه ظهور کرد، براي توضيح بيشتر شرح حکايتي را لازم مي دانم...
گويند روزي هارون الرشيد به مناجات ايستاده بود و براي بارش باران دعا مي کرد،"بهلول" آن صحنه را ديد و عبور کرد...روزي ديگر بهلول به يک باغ رسيد، نزد باغبان رفت و رو به او گفت:برو باغ را آب بده! باغبان با تعجب پرسيد:"براي چه؟ بهلول گفت:چون من به تو مي گويم!باغبان گفت:الآن ظهر است و آب سريعا تبخير مي شود،"من صاحب باغ هستم و بهتر مي دانم که چه زماني باغ را آب بدهم". بهلول در جواب باغبان گفت: پس برو به هارون الرشيد بگو "دنيا هم باغبان خود را دارد و تو نبايد دخالت کني!"
آري بسياري از دلسوزي ها و دغدغه ها ضروري نيست و نبايد خود را پرتوي نور پنداشت و خالق هستي خود دلسوزترين دلسوز براي مخلوقات است.
به قول مولانا:
"شمعي است برافروخته وز عرش گذشته
پروانه ي او سينه ي دلهاي فلاحي"
پندار نيک به جهت اين تغيير رويه متوقف شد!

سلام دوست عزيزم .
وبلاگ خوبي داريد . من هم وبلاگ شما رو دوست دارم .
قول بده بعدا هم با نوشته هات ما رو خوشحال کني. و براي هميشه نري. باشه ؟
قربونت باي