به نام یزدان پاک
چندی پیش در جمع دوستان بحث مهاجرت به آمریکا مطرح شد. خب طبیعی است که هریک از دوستان با توجه به روحیات خود نظراتشان را مطرح کردند. در این میان یکی از دوستان حرفی زد که برایم خیلی جالب بود، دوستم گفت: این خیلی خوب است که فرزندان ما در آن جا(آمریکا) متولد شده و در آن فرهنگ رشد کنند.
قدری تأمل کنید...کدام فرهنگ؟ واقعیت این است که در جامعه ی امروزی ما بسیاری از افراد فرهنگ و تمدن هفت هزارساله ی خود را رها کرده و شتابزده شیفته ی فرهنگ غرب- که به نوعی همان فرهنگ مهاجران است- شده اند.
هنگامی که اظهارنظر دوستم را شنیدم، ناخودآگاه به یاد آن ترانه از خواننده ی ایرانی- لس آنجلسی! افتادم که می گفت:" به بچه های تو و من وقتی یه روز بزرگ شدن، فردا که می خوان بدونن کجا به دنیا اومدن، بگو جوابمون چیه؟... به بچه هامون چی بگیم، بگیم که بی هویتیم؟ "
به نظرم این سوال وجود دارد که چرا آن کس که شهر و دیار خود را رها کرده آن گونه حرف می زند و آن که در این دیار کهن زندگی می کند، این گونه می گوید.
من از آن روز تصمیم گرفتم به سهم خود از هویت ملی حفاظت کنم. از فردوسی پاکزاد مدد خواستم تا در این زمانه نیز هویت،تمدن و فرهنگ ایران زمین را از گزند تازیان حفظ کند.
"به شکرانه ی نفس پاکی که در این سرای اهورایی می کشم و قدمی که بر خاک مقدس سرزمین خورشید می نهم، شاهنامه خوانی را در این وبلاگ به اجرا در می آورم تا هم عزت ایران زمین بار دیگر به نمایش درآید و هم برخی افراد هویت فراموش شده ی خویش را باز یابند."
دانلود ترانه ی "هویت" با صدای علیرضا عصار
