گفتار اندر آفرینش ماه

  آفرینش ماه‏
چراغست مر  تیره شب را  بسیچ                             ببد  تا  توانى  تو هرگز  مپیچ
چو سى روز گردش بپیمایدا                                                   شود تیره گیتى  بدو  روشنا
پدید آید آنگاه  باریک و  زرد         چو پشت کسى کو غم عشق خورد
چو بیننده دیدارش از دور دید                  هم اندر زمان او شود ناپدید
دگر شب نمایش کند بیشتر                                                   ترا  روشنایى  دهد  بیشتر
بدو هفته گردد تمام و درست            بدان باز گردد که بود از نخست
بود  هر  شبانگاه  باریکتر                                                                    بخورشید تابنده نزدیکتر
بدینسان نهادش خداوند داد                بود تا بود هم بدین یک نهاد