سلول بی مرز

پیامی برای آن دسته از افراد که به زندگی غربت نشینان به دیده ی حسرت می نگرند...
سلول بی مرز
غربت یه دیواره بین تو و دستام
یک فاجعست وقتی تنها تو رو می خوام
غربت یه تعبیره از خواب یک غفلت
تصویری از یک کوچ در آخرین قسمت
وقتی ازم دوری از سایه می ترسم
حتی من اینجا از همسایه می ترسم
غربت برای ما مثل یه تعلیقه
یک راه طولانی روی لب تیغه
این حس آزادی اینجا نمی ارزه
زندون بی دیوار سلول بی مرزه
وقتی ازم دوری شب نقطه چین میشه
دیوار این خونه دیوار چین میشه
وقتی ازم دوری از زندگی سیرم
دنیا رو با قلبت اندازه می گیرم
این حس آزادی اینجا نمی ارزه
زندون بی دیوار سلول بی مرزه
دانلود ترانه ی "سلول بی مرز"

گفتار اندر ستایش پیامبر

 ستایش پیامبر
ترا  دانش و دین  رهاند  درست                                                            در رستگارى ببایدت جست‏
و گر دل نخواهى که  باشد  نژند                                                                             نخواهى که دائم بوى مستمند
بگفتار  پیغمبرت  راه جوى                                                               دل از  تیرگیها  بدین  آب شوى‏
چه گفت آن خداوند تنزیل و  وحى                                                      خداوند امر و خداوند نهى‏
که من شهر علمم علیم درست                                   درست این سخن قول پیغمبرست‏
گواهى دهم کاین سخنها  ز  اوست                                تو گوئى  دو گوشم  پر آواز اوست‏
على را چنین گفت  و دیگر  همین                                           کزیشان قوى شد بهر گونه دین
نبى آفتاب و صحابان چو  ماه                                                                   بهم بسته‏ ی یکدگر راست راه
منم بنده  اهل بیت نبى                                                                                                  ستاینده  خاک  پاى  وصى‏
حکیم این جهان  را  چو  دریا  نهاد                                                                      بر انگیخته  موج  از و  تند باد
چو  هفتاد کشتى  برو ساخته                                                                                                                       همه   بادبانها   بر افراخته‏
یکى پهن کشتى بسان عروس                                                                          بیاراسته   همچو  چشم خروس‏
محمد   بدو  اندرون  با  على                                                                                            همان اهل بیت نبى  و  ولى‏
خردمند کز دور  دریا   بدید                                                                                                    کرانه   نه پیدا  و  بن  ناپدید
بدانست کو  موج خواهد  زدن                                       کس از غرق بیرون نخواهد شدن‏
بدل گفت اگر با نبى و وصى                                                                    شوم غرقه دارم دو  یا ر  وفی‏
همانا  که   باشد مرا  دستگیر                                                                                                      خداوند  تاج  و  لوا   و سریر
خداوند جوى مى  و  انگبین                                                                           همان چشمه شیر  و  ماء معین‏
اگر چشم دارى بدیگر سراى                                                                 بنزد  نبى  و على  گیر جاى‏
گرت زین  بد آید گناه منست                چنین است  و این دین  و  راه منست‏
برین زادم  و  هم برین بگذرم                                                 چنان دان که خاک  پى  حیدرم
دلت گر براه  خطا  مایلست                                             ترا  دشمن اندر  جهان خود  دلست
نباشد جز  از  بى‏پدر  دشمنش                                                                  که یزدان   بآتش بسوزد  تنش
هر آن کس که در جانش بغض علیست     ازو  زارتر  در جهان زار کیست
نگر  تا ندارى ببازى جهان                                               نه بر گردى از نیک پى همرهان
همه نیکیت   باید آغاز کرد                                                                             چو  با  نیکنامان بوى همنورد
از این در سخن چند رانم همى                                                                              همانا کرانش ندانم همى

گفتار اندر آفرینش ماه

  آفرینش ماه‏
چراغست مر  تیره شب را  بسیچ                             ببد  تا  توانى  تو هرگز  مپیچ
چو سى روز گردش بپیمایدا                                                   شود تیره گیتى  بدو  روشنا
پدید آید آنگاه  باریک و  زرد         چو پشت کسى کو غم عشق خورد
چو بیننده دیدارش از دور دید                  هم اندر زمان او شود ناپدید
دگر شب نمایش کند بیشتر                                                   ترا  روشنایى  دهد  بیشتر
بدو هفته گردد تمام و درست            بدان باز گردد که بود از نخست
بود  هر  شبانگاه  باریکتر                                                                    بخورشید تابنده نزدیکتر
بدینسان نهادش خداوند داد                بود تا بود هم بدین یک نهاد                        

گفتار اندر آفرینش آفتاب

آفرینش آفتاب‏
ز یاقوت سرخست چرخ کبود            نه از آب و گرد و نه از  باد  و دود
بچندین فروغ و بچندین چراغ                                          بیاراسته چون بنوروز باغ
روان اندرو گوهر دلفروز                                                   کزو روشنایى گرفتست روز
ز خاور بر آید سوى باختر                           نباشد ازین یک روش راست‏تر
ای  آنکه تو آفتابى همى                                                     چه بودت که بر من نتابى همى‏

گفتار اندر آفرینش مردم

         آفرینش مردم‏
چو زین بگذرى مردم آمد پدید                                     شد این بندها را سراسر کلید
سرش راست بر شد چو سرو بلند                                بگفتار خوب و خرد کار بند
پذیرنده هوش و راى و خرد                                                    مر او را دد و دام فرمان برد
ز راه خرد بنگرى اندکى                                                                   که مردم بمعنى چه باشد یکى‏
مگر مردمى خیره خوانى همى                                                              جز این را نشانى ندانى همى‏
ترا از دو گیتى برآورده‏اند                                                               بچندین میانچى بپرورده‏اند
نخستین فطرت پسین شمار                                                        توئى خویشتن را ببازى مدار
شنیدم ز دانا دگرگونه زین                                                            چه دانیم راز جهان آفرین‏
نگه کن سرانجام خود را ببین                                         چو کارى بیابى ازین به گزین‏
برنج اندر آرى تنت را رواست          که خود رنج بردن بدانش سزاست‏
چو خواهى که یابى ز هر بد رها                                                                         سر اندر نیارى بدام بلا
نگه کن بدین گنبد تیز گرد                                    که درمان ازویست و زویست درد
نه گشت زمانه بفرسایدش                                                                 نه آن رنج و تیمار بگزایدش
نه از جنبش آرام گیرد همى                                                                     نه چون ما تباهى پذیرد همى
از و دان فزونى از و هم شمار                                            بد و نیک نزدیک او آشکار

گفتار اندر آفرینش جهان

آفرینش گیهان‏
از آغاز باید که دانى درست                              سرمایه گوهران از نخست‏
که یزدان ز ناچیز چیز آفرید                                بدان تا توانائى آرد پدید
سرمایه گوهران این چهار                              برآورده بى‏رنج و بى‏روزگار
یکى آتشى بر شده تابناک                       میان آب و باد از بر تیره خاک‏
نخستین که آتش بجنبش دمید                            ز گرمیش پس خشکى آمد پدید
و زان پس ز آرام سردى نمود          ز سردى همان باز ترّى فزود
چو این چار گوهر بجاى آمدند                            ز بهر سپنجى سراى آمدند
گهرها یک اندر دگر ساخته                                 ز هر گونه گردن بر افراخته‏
پدید آمد این گنبد تیز رو                                                    شگفتى نماینده نو بنو
ابرده و دو هفت شد کدخداى                گرفتند هر یک سزاوار جاى‏
در بخشش و دادن آمد پدید                                      ببخشید دانا چنانچون سزید
فلکها یک اندر دگر بسته شد                                   بجنبید چون کار پیوسته شد
چو دریا و چون کوه و چون دشت و راغ  زمین شد بکردار روشن چراغ‏
ببالید کوه آبها بر دمید                                                سر رستنى سوى بالا کشید
زمین را بلندى نبد جایگاه                                  یکى مرکزى تیره بود و سیاه‏
ستاره برو بر شگفتى نمود                                 بخاک اندرون روشنایى فزود
همى بر شد آتش فرود آمد آب                همى، گشت گرد زمین آفتاب‏
گیا رست با چند گونه درخت                  بزیر اندر آمد سرانشان ز بخت‏
ببالد ندارد جز این نیروئى                               نپوید چو پویندگان هر سوئى‏
و زان پس چو جنبنده آمد پدید                      همه رستنى زیر خویش آورید
خور و خواب و آرام جوید همى                 و زان زندگى کام جوید همى
نه گویا زبان و نه جویا خرد                      ز خاک و ز خاشاک تن پرورد
نداند بد و نیک فرجام کار                            نخواهد از و بندگى کردگار
چو دانا توانا بد و دادگر                           از ایرا نکرد ایچ پنهان هنر
چنینست فرجام کار جهان                             نداند کسى آشکار و نهان‏

گفتار اندر ستایش خرد

ستایش خرد
کنون اى خردمند وصف خرد                         بدین جایگه گفتن اندر خورد
کنون تا چه دارى بیار از خرد                         که گوش نیوشنده زو بر خورد
خرد بهتر از هر چه ایزد بداد                             ستایش خرد را به از راه داد
خرد رهنماى و خرد دلگشاى                         خرد دست گیرد بهر دو سراى‏
ازو شادمانى و زویت غمیست              و زویت فزونى و زویت کمیست‏
خرد تیره و مرد روشن‏روان                        نباشد همى شادمان یک زمان‏
چه گفت آن خردمند مرد خرد                          که دانا ز گفتار او بر خورد
کسى کو خرد را ندارد ز پیش                  دلش گردد از کرده خویش ریش
‏هشیوار دیوانه خواند ورا                                       همان خویش بیگانه داند ورا
ازوئى بهر دو سراى ارجمند                                گسسته خرد پاى دارد ببند
خرد چشم جانست چون بنگرى                     تو بى‏چشم شادان جهان نسپرى‏
نخست آفرینش خرد را شناس                      نگهبان جانست و آن سه پاس‏
سه پاس تو چشم است و گوش و زبان   کزین سه رسد نیک و بد بى‏گمان‏
خرد را و جان را که یارد ستود                            و گر من ستایم که یارد شنود
حکیما چو کس نیست گفتن چه سود                    ازین پس بگو کافرینش چه بود
توئى کرده کردگار جهان                                         ببینى همى آشکار و نهان‏ 
بگفتار دانندگان راه جوى                               بگیتى بپوى و به هر کس بگوى       
ز هر دانشى چون سخن بشنوى                     از آموختن یک زمان نغنوى
چو دیدار یابى بشاخ سخن                                       بدانى که دانش نیاید ببن‏