میثم - پندار نیک
سفارش تبلیغ
صبا ویژن



میثم - پندار نیک

درباره نویسنده
میثم - پندار نیک
میثم
خدایا! بر من رحمتی فرود آر تا از رحمانیت دینت بگویم و به پنداری نیک مرا مجهز گردان که هرگز خود را نور مپندارم ،به قدر ادراک از نورانیتت شمعی در دل برافروزم و پروانه وار گرد آن شمع بسوزم. بر ایمانم بیافزای و پیمانه ی کوچک وجودم را عمقی بیکران ببخش تا متواضع گردم و در هر خیری که سر میزند تنها تو باشی و من نباشم! از روشناییت بینشی نصیبم کن تا ایثار را ارج نهم. مرا لیاقتی عطا کن تا هماهنگ با موسیقی تو،سازم را کوک کنم. سرآخر مرا به معرفتی مبتلا ساز تا وقت رفتن، با آغوشی باز خاک تنم را به دست خاک عزیز ایران بسپارم...
تماس با من


 

آرشیو
دلنوشته ها و خاطرات
شاهنامه خوانی
اجتماعی
مذهبی
پندنامه


لینکهای روزانه
آنالیز ریاضی قرآن [29]
گنجور(آثار سخنسرایان پارسی گو) [28]
وبسایت شرکت دل آواز(شجریان) [26]
وبسایت رسمی علیرضا عصار [20]
گیتارینه [21]
جامعه مجازی موسیقی ایرانیان [16]
آموزش گیتار [12]
[آرشیو(7)]

 

لینک دوستان
پرسه زن بیتوته های خیال
.... «« " الهه عشق " »»‍‍ ....
فانوسهای خاموش
یادداشتها و برداشتها
.: شهر عشق :.
نور
توشه آخرت
عطش
مسافر آسمان
کوله پشتـــــــــــــــــــــی
آرامش جاویدان در پرتو آموزه های اسلام
معصومیت از دست رفته
پایگاه اطلاعاتی و کاربردی شایگان
باغ گیلاس
عشق طلاست
جمله های طلایی و مطالب گوناگون
اسلام دین محبت و عدالت
دلشدگان
بیکرانه
پاسبان پاسارگاد
تاریخ ایران باستان
مهندسی مکانیک
™Hamid
منجی عصر
دریای بیکران
دوستان دوران دبیرستان
وبلاگ من و حمید
گلبرگ
ستاره بنز


موسیقی وبلاگ


خبرنامه ی پندار نیک
 
لوگوی وبلاگ
میثم - پندار نیک


لوگوی دوستان
آمار بازدید
بازدید کل :276799
بازدید امروز : 1
 RSS 

         آفرینش مردم‏
چو زین بگذرى مردم آمد پدید                                     شد این بندها را سراسر کلید

سرش راست بر شد چو سرو بلند                                بگفتار خوب و خرد کار بند

پذیرنده هوش و راى و خرد                                                    مر او را دد و دام فرمان برد

ز راه خرد بنگرى اندکى                                                                   که مردم بمعنى چه باشد یکى‏

مگر مردمى خیره خوانى همى                                                              جز این را نشانى ندانى همى‏

ترا از دو گیتى برآورده‏اند                                                               بچندین میانچى بپرورده‏اند

نخستین فطرت پسین شمار                                                        توئى خویشتن را ببازى مدار

شنیدم ز دانا دگرگونه زین                                                            چه دانیم راز جهان آفرین‏

نگه کن سرانجام خود را ببین                                         چو کارى بیابى ازین به گزین‏

برنج اندر آرى تنت را رواست          که خود رنج بردن بدانش سزاست‏

چو خواهى که یابى ز هر بد رها                                                                         سر اندر نیارى بدام بلا

نگه کن بدین گنبد تیز گرد                                    که درمان ازویست و زویست درد
نه گشت زمانه بفرسایدش                                                                 نه آن رنج و تیمار بگزایدش

نه از جنبش آرام گیرد همى                                                                     نه چون ما تباهى پذیرد همى

از و دان فزونى از و هم شمار                                            بد و نیک نزدیک او آشکار



نویسنده : میثم » ساعت 2:53 صبح روز چهارشنبه 89 تیر 2


آفرینش گیهان‏
از آغاز باید که دانى درست                              سرمایه گوهران از نخست‏
که یزدان ز ناچیز چیز آفرید                                بدان تا توانائى آرد پدید

سرمایه گوهران این چهار                              برآورده بى‏رنج و بى‏روزگار

یکى آتشى بر شده تابناک                       میان آب و باد از بر تیره خاک‏

نخستین که آتش بجنبش دمید                            ز گرمیش پس خشکى آمد پدید

و زان پس ز آرام سردى نمود          ز سردى همان باز ترّى فزود

چو این چار گوهر بجاى آمدند                            ز بهر سپنجى سراى آمدند

گهرها یک اندر دگر ساخته                                 ز هر گونه گردن بر افراخته‏

پدید آمد این گنبد تیز رو                                                    شگفتى نماینده نو بنو

ابرده و دو هفت شد کدخداى                گرفتند هر یک سزاوار جاى‏

در بخشش و دادن آمد پدید                                      ببخشید دانا چنانچون سزید

فلکها یک اندر دگر بسته شد                                   بجنبید چون کار پیوسته شد

چو دریا و چون کوه و چون دشت و راغ  زمین شد بکردار روشن چراغ‏

ببالید کوه آبها بر دمید                                                سر رستنى سوى بالا کشید

زمین را بلندى نبد جایگاه                                  یکى مرکزى تیره بود و سیاه‏

ستاره برو بر شگفتى نمود                                 بخاک اندرون روشنایى فزود

همى بر شد آتش فرود آمد آب                همى، گشت گرد زمین آفتاب‏

گیا رست با چند گونه درخت                  بزیر اندر آمد سرانشان ز بخت‏

ببالد ندارد جز این نیروئى                               نپوید چو پویندگان هر سوئى‏

و زان پس چو جنبنده آمد پدید                      همه رستنى زیر خویش آورید

خور و خواب و آرام جوید همى                 و زان زندگى کام جوید همى

نه گویا زبان و نه جویا خرد                      ز خاک و ز خاشاک تن پرورد
نداند بد و نیک فرجام کار                            نخواهد از و بندگى کردگار

چو دانا توانا بد و دادگر                           از ایرا نکرد ایچ پنهان هنر

چنینست فرجام کار جهان                             نداند کسى آشکار و نهان



نویسنده : میثم » ساعت 2:36 صبح روز سه شنبه 89 تیر 1


ستایش خرد
کنون اى خردمند وصف خرد                         بدین جایگه گفتن اندر خورد

کنون تا چه دارى بیار از خرد                         که گوش نیوشنده زو بر خورد

خرد بهتر از هر چه ایزد بداد                             ستایش خرد را به از راه داد

خرد رهنماى و خرد دلگشاى                         خرد دست گیرد بهر دو سراى‏

ازو شادمانى و زویت غمیست              و زویت فزونى و زویت کمیست‏

خرد تیره و مرد روشن‏روان                        نباشد همى شادمان یک زمان‏

چه گفت آن خردمند مرد خرد                          که دانا ز گفتار او بر خورد

کسى کو خرد را ندارد ز پیش                  دلش گردد از کرده خویش ریش
هشیوار دیوانه خواند ورا                                       همان خویش بیگانه داند ورا
ازوئى بهر دو سراى ارجمند                                گسسته خرد پاى دارد ببند
خرد چشم جانست چون بنگرى                     تو بى‏چشم شادان جهان نسپرى‏

نخست آفرینش خرد را شناس                      نگهبان جانست و آن سه پاس‏

سه پاس تو چشم است و گوش و زبان   کزین سه رسد نیک و بد بى‏گمان‏

خرد را و جان را که یارد ستود                            و گر من ستایم که یارد شنود

حکیما چو کس نیست گفتن چه سود                    ازین پس بگو کافرینش چه بود
ت
وئى کرده کردگار جهان                                         ببینى همى آشکار و نهان‏ 
بگفتار دانندگان راه جوى                               بگیتى بپوى و به هر کس بگوى       
ز هر دانشى چون سخن بشنوى                     از آموختن یک زمان نغنوى
چو دیدار یابى بشاخ سخن                                       بدانى که دانش نیاید ببن‏



نویسنده : میثم » ساعت 1:6 صبح روز سه شنبه 89 تیر 1


        آغاز کتاب‏
فردوسی
به نام خداوند جان و خرد       
           کزین برتر اندیشه بر نگذرد
خداوند نام و خداوند جاى                  خداوند روزى‏ده رهنماى‏

خداوند کیوان و گردان سپهر               فروزنده ماه و ناهید و مهر

ز نام و نشان و گمان برترست             نگارنده برشده پیکرست‏

به بینندگان آفریننده را                           نبینى مرنجان دو بیننده را

نیابد بدو نیز اندیشه راه                   که او برتر از نام و از جایگاه‏

سخن هر چه زین گوهران بگذرد            نیابد بدو راه جان و خرد

خرد گر سخن برگزیند همى                           همان را گزیند که بیند همى
ستودن نداند کس او را چو هست     میان بندگى را ببایدت بست
خرد را و جان را همى سنجد اوى            در اندیشه سخته کى گنجد اوى

بدین آلت راى و جان و زبان       ستود آفریننده را کى توان‏

به هستیش باید که خستو شوى                 ز گفتار بى‏کار یک سو شوى‏

پرستنده باشى و جوینده راه                      بژرفى بفرمانش کردن نگاه‏

توانا بود هر که دانا بود                            ز دانش دل پیر برنا بود

از این پرده برتر سخن گاه نیست      ز هستى مر اندیشه را راه نیست



نویسنده : میثم » ساعت 12:30 صبح روز سه شنبه 89 تیر 1


غزلی از حضرت حافظ که همیشه احیا کننده است:
یوسف گمگشته

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن
وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور
گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور
هان مشو نومید چون واقف نه‌ای ز اسرار غیب
باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند
چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان غم مخور
گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور
حال ما و فرقت جانان و آزار رقیب
جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور
حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار
تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

دانلود ترانه ی "یوسف گمگشته" با صدای مازیار



نویسنده : میثم » ساعت 7:14 صبح روز سه شنبه 89 خرداد 25


به نام یزدان پاک
چندی پیش در جمع دوستان بحث مهاجرت به آمریکا مطرح شد. خب طبیعی است که هریک از دوستان با توجه به روحیات خود نظراتشان را مطرح کردند. در این میان یکی از دوستان حرفی زد که برایم خیلی جالب بود، دوستم گفت: این خیلی خوب است که فرزندان ما در آن جا(آمریکا) متولد شده و در آن فرهنگ رشد کنند.
قدری تأمل کنید...کدام فرهنگ؟ واقعیت این است که در جامعه ی امروزی ما بسیاری از افراد فرهنگ و تمدن هفت هزارساله ی خود را رها کرده و شتابزده شیفته ی فرهنگ غرب- که به نوعی همان فرهنگ مهاجران است- شده اند.
هنگامی که اظهارنظر دوستم را شنیدم، ناخودآگاه به یاد آن ترانه از خواننده ی ایرانی- لس آنجلسی! افتادم که می گفت:" به بچه های تو و من وقتی یه روز بزرگ شدن، فردا که می خوان بدونن کجا به دنیا اومدن، بگو جوابمون چیه؟... به بچه هامون چی بگیم، بگیم که بی هویتیم؟ "
به نظرم این سوال وجود دارد که چرا آن کس که شهر و دیار خود را رها کرده آن گونه حرف می زند و آن که در این دیار کهن زندگی می کند، این گونه می گوید.
من از آن روز تصمیم گرفتم  به سهم خود از هویت ملی حفاظت کنم. از فردوسی پاکزاد مدد خواستم تا در این زمانه نیز هویت،تمدن و فرهنگ ایران زمین را از گزند تازیان حفظ کند.
آرش
"به شکرانه ی نفس پاکی که در این سرای اهورایی می کشم و قدمی که بر خاک مقدس سرزمین خورشید می نهم، شاهنامه خوانی را در این وبلاگ به اجرا در می آورم تا هم عزت ایران زمین بار دیگر به نمایش درآید و هم برخی افراد هویت فراموش شده ی خویش را باز یابند."

دانلود ترانه ی "هویت" با صدای علیرضا عصار



نویسنده : میثم » ساعت 7:58 عصر روز سه شنبه 89 خرداد 18


فردوسی در آغاز شاهنامه چنین می گوید
از زمانهای باستان در ایران کتابی بود پر از داستانهای گوناگون که سرگذشت شاهان و دلاوران ایران را در آن گردآورده بودند. پس از آنکه شاهنشاهی ایران به دست تازیان برافتاد این کتاب هم پراکنده شد. اما پاره های آنرا موبدان در گوشه و کنار نگاه میداشتند ، تا آنکه یکی از بزرگان و آزادگان ایران که مردی دلیر و خردمند و بخشنده بود ، به جستجو افتاد تا تاریخ گذشته ایران را از روز نخست بیابد و آنچه را بر شاهان و خسروان ایران گذشته است در دفتر فراهم آورد. پس موبدان سالخورده را که از تاریخ باستانی ایران آگاهی داشتند، از هر گوشه و کناری نزد خود خواست و از تاریخ روزگاران کهن جویا شد که شاهان ایران از دیرباز چگونه کشورداری کردند و آغاز و انجام هر یک چه بود و بر ایران در این سالیان دراز چه گذشت.
موبدان تاریخ باستانی ایران را باز گفتند و آن بزرگ مرد از سخنان آنان کتابی نامدار فراهم آورد که بزرگ و کوچک بر آن آفرین گفتند. آنهایی که خواندن میدانستند داستانهای این کتاب را برای مردم می خواندند و دل آنان را به یاد شکوه گذشته ایران شاد می کردند. این کتاب در میان مردم گرامی شد
.
فردوسی
ادامه مطلب...


نویسنده : میثم » ساعت 7:25 عصر روز سه شنبه 89 خرداد 18

<   <<   11   12   13   14   15   >>   >
داغ کن - کلوب دات کام

The Hunger Site

ابتدا نیت کنید

سپس برای شادی روح حضرت حافظ یک صلوات بفرستید

.::.حالا کلید فال را فشار دهید.::.

برای گرفتن فال خود اینجا را کلیک کنید
دریافت کد فال حافظ برای وبلاگ